Freek’s Twitteravonturen #4

Het mooie van Twitter is de democratisering van de mening. Dat is meteen ook het minder mooie ervan. Kort geleden maakte Bram Vermeulen, de NOS-correspondent in Turkije, ik schrik nog altijd bij het horen van zijn naam, een duidelijk onderscheid in de macht van Erdogan die groot en onaangetast was en zijn gezag dat deukjes had opgelopen.

Macht en gezag.

Goed om bij diverse leiders die twee naast elkaar te zetten. Meestal reageert de leider eerder gekwetst zijn gezag betwist wordt. Met zijn macht zit het meestal wel goed. Femke Halsema heeft nooit enige macht gehad, wel veel gezag.

We hadden een kleine, zeer kleine twitterontmoeting.

Ooit beweerde ik: wat je wint aan tijd verlies je aan geduld.  Als variatie daarop twitterde (tweette) ik toen #prism trending topic was: Wat je aan individualisme wint, verlies je aan privacy.

Hierop antwoordde Femke, een trouwe volgster:

Pardon? Dus toen wij nog in een verzuilde samenleving leefden waar kerk en gemeenschap de baas waren, hadden wij meer privacy?

Ik beantwoordde haar reactie. Ik spreek haar niet tegen. We hebben heel veel privacy. Zeker vergeleken met een paar decennia geleden. We zijn ook veel rijker, vrijer en vooral individueler. Privacy hangt nauw samen met welvaart. Een slaaf heeft 0 privacy en het verdedigen ervan zal ook niet tot zijn prioriteiten horen, de top tien van de Quote 500 heeft hecht daarentegen zeer aan privacy. Financiert zijn eigen bewaking.

Wie wat heeft, heeft wat te verdedigen.

Waar het dus om gaat in de discussie over het beschermen van onze privacy is, ten koste van wat willen wij onze uitzonderlijke welvaartspositie in de wereld beschermen? Nu de macht van de staat door een enkele zelfmoordenaar getart kan worden, en dus het gezag daarvan volkomen ondermijnd is.

Privacy is luxe, maar luxe die ons minder dierbaar is dan, een eigen auto, een eigen huis en een eigen vakantie.

Misschien was het helderder geweest te stellen:

Dit luizenleven opgeven voor een beetje privacy? Ik dacht het niet.